Sporten maakt mediawijs



Boeken zijn er vol mee geschreven; de beeldvorming van vrouwen in de media. Zelf heb ik er tijdens mijn studie Cultuureducatie menig artikel aan gewijd. Inmiddels bestaan er ook verschillende educatieve programma's, bijvoorbeeld die door Art. 1 verzameld. Die programma's moeten jongeren doordringen van het vertekende beeld dat media vaak van vrouwen geven.
Dat sporten daar ook een bijdrage aan kan leveren, was tot voor kort nieuw voor me.

Op de loopband in de sportschool mijmer ik over de dagen dat ik nog superslank en fit was: dat was twee zwangerschappen geleden. Toegegeven, het waren ook heftige zwangerschappen met allerlei lichamelijke ongemakken die ik tot voor kort nooit kenden. Dat heeft mijn conditie geen goed gedaan. De daaropvolgende slapeloze nachten trouwens ook niet. Maar goed, die zijn voorbij.
Met het moedervet is het helaas nog niet gedaan. Al rennende vraag ik me af of dat vet ooit weg zal gaan. Zal het blijven, ondanks mijn verwoede sportpogingen?
Als ik Sylvie van der Vaart mag geloven hoeft dat niet. In een interview zegt ze deze week, dat ze bang was een dikke huismoeder te worden door haar zwangerschap, maar dat ze gelukkig héél dicht bij zich zelf is gebleven… Ze was trouwens na twee weken weer zo strak als een biljartlaken.

Ondertussen blijf ik staren naar de hyperslanke dames op de mega-tvschermen in de fitnesszaal. Ineens word ik me bewust van een groepje verstandelijk en lichamelijk beperkte mannen en vrouwen. Ze staan om mijn loopband heen en een vrouw zegt tegen een ander: “Zo, dat kan zij echt goed hè?” “Ja”, zegt de andere vrouw, “maar zij doet dat ook héél vaak”.
Ik moet een beetje lachen en leg uit hoe het apparaat werkt terwijl ik door train. Een man vraagt hoe vaak ik sport, en als ik vertel dat dat twee, soms drie keer per week is, vallen zijn ogen bijna uit hun kas. Ik zeg dat het een beetje afhangt van mijn kinderen.
“Heb jij dan kinderen?” vraagt een vrouw verbaasd. “Maar je bent net zo slank als die dames op tv!?” Een andere vrouw uit de groep mengt zich in het gesprek: “Ja, maar zij doen het voor hun werk", weet ze te vertellen over die dames op tv. "Ze mogen niets eten en moeten de hele dag sporten. Daar worden ze echt niet gelukkig van hoor!” De hele groep schudt heftig van ‘nee’. En ze sluit af met: “Ik ben heus niet dom hoor!”

Heerlijk relativerend, zo’n ochtendje naar de sportschool met mensen die zo dicht bij zichzelf staan!

2 opmerkingen:

  1. Mooi verhaal! :-)

    Toch kleine kanttekening. Er is inderdaad wel erg veel aandacht voor de beeldvorming over vrouwen en hun schoonheidsideaal in de media. Maar ik hoor tot mijn teleurstelling maar erg weinig over de beeldvorming van MANNEN in de media. Dat terwijl die net zo nep is al die van vrouwen.

    Ik schreef er al eens eerder een stukje over;
    http://www.jeroengerth.nl/2009/04/04/train-more-to-impress-het-mannelijk-ideaalbeeld-in-de-media/

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ha Jeroen,

    Je hebt helemaal gelijk. En dat geldt natuurlijk ook voor andere groeperingen; allochtonen, senioren, gehandicapten, noem maar op. Media-stereotypering heet dat ook wel. Zoals we inmiddels weten, versterken de media bij uitstek bepaalde stereotypen en ze veranderen daarmee ook steeds onze realiteit. Om media-stereotypen te ontkrachten, moeten mensen er met elkaar over in discussie gaan.

    Je kent het mediawijsheidproject STOP! van mij; daarin probeer ik jongeren o.a. door discussie te laten ontdekken hoe media-stereotypering hun realiteitsbeleving beïnvloedt. Het is voor hen zelf soms schokkend om er achter te komen dat wat zij via de media voorgeschoteld krijgen vaak niet waar, geënsceneerd, of gemanipuleerd is. Daarom is het ook zo belangrijk om kritisch en dicht bij jezelf te blijven. Daar zou wat mij betreft nog meer aandacht naar uit moeten gaan in de hele mediawijsheid-discussie. Iedereen – of je nou man, vrouw, kind, allochtoon, senior, homo of politicus;-) bent - moet niet alleen door de ogen van een ander (mediaproducent, filmmaker, redacteur, relamemaker etc.) naar de media (leren) kijken, maar juist ook leren om door de eigen ogen te kijken. Ik werk momenteel aan een nieuw project dat daarover gaat.

    Ik vond het overigens bijzonder schrijnend toen ik een aantal jaar terug in Trouw las dat er ook jongens aan eetstoornissen lijden, onder meer omdat ze niet met het manbeeld in de media overweg kunnen. Het geeft inderdaad aan dat we onze ogen er niet voor moeten sluiten.

    BeantwoordenVerwijderen